“Iedere dag wil ik in alles Zijn wil doen” Interview met Zr. M. Veronica van het H.Kruis
“Iedere dag wil ik in alles Zijn wil doen”
Interview met Zr. M. Veronica van het H.Kruis
Plechtig geprofest voor het leven op zaterdag 16 april 2016
Een vriend van het huis stelde voor enkele vragen aan zuster Veronica voor te leggen na haar plechtige professie, zodat zij aan lezers iets zou kunnen vertellen over haar beslissing bij ons in huis haar leven aan God te wijden.
- Wat was uw motief om naar priorij Thabor te komen?
In het Poolse katholieke weekblad Niedziela las ik een bericht over de Orde van het Heilig Graf in Nederland. Mijn eerste reactie was de gedachte dat God mij uitnodigde om de zusters te gaan helpen en om daar te gaan getuigen van de liefde en barmhartigheid van God. Het Heilig Graf was toen al voor mij het symbool van de Verrijzenis en van nieuw leven in God. Ik kwam tot het besef dat God voor mij een deur opende van Polen naar Sint Odiliënberg.
- Hoe werd het u duidelijk dat God u roept om hier in te treden?
Een tijdje later volgde ik in mijn parochie in Warschau een retraite van een week, gegeven door een priester van het Neocatechumenaat. In de eerste conferentie werd gesproken over Abraham en zijn relatie met God. Toen voelde ik voor de eerste keer, als het ware tastbaar, de aanwezigheid van God bijzonder en zeer nabij, namelijk dat God mijn Vader is. God wilde mij zeer veel liefde geven: ik voelde dat God mij beminde en dat Hij mij riep om in te treden in Sint Odiliënberg.
- Is het moeilijk om als Poolse in een klein klooster buiten Polen in te treden?
Het is moeilijk en niet moeilijk!
Het is moeilijk omdat ik altijd over het water moet lopen, zoals Petrus. Nederland heeft een andere taal, een andere cultuur, andere tradities en ik moet altijd over mijzelf heen springen om in Nederland te proberen mensen zo goed mogelijk te begrijpen en te getuigen van de Heer die in mij leeft.
Het is niet moeilijk omdat het voor mij een grote vreugde is te weten dat God mij nodig heeft op deze plaats en mij hiermee een speciale roeping heeft gegeven.
Ik zie dat de zusters naar heiligheid streven ondanks hun zwakheden. Dat probeer ik ook.
- Hoopt u dat hier meer zusters uit Polen komen?
Natuurlijk! Maar God is Degene die beslist en ik kan alleen maar bidden.
- Was het moeilijk voor uw familie en voor u om in een klooster ver van Polen in te treden?
Het was moeilijk, want het was een radicale verandering van mijn toekomst; het volgen van mijn roeping was een vreugde voor mij, maar een offer voor mijn familie en bijgevolg een offer voor mij.
- Wat vond u het meest opvallende in Nederland?
Het regenachtige weer! Het monotone landschap! Maar ook de belangeloze vriendschap heeft mij zeer getroffen, vooral van de kant van de zusters.
Op kerkelijk gebied merk ik dat er weinig levende gemeenschapszin is in de parochies, er wordt weinig gebiecht en er zijn weinig mensen die naar de kerk komen voor de Heilige Mis. Dat vind ik jammer. Zij doen zichzelf tekort en blijven niet zelden daarbij ook nog ongelukkig.
- Had u al ervaring met liturgie in het Latijn?
Nee, totaal niet, want de liturgie in Polen is in de landstaal, behalve enkele gezangen bij de begrafenisliturgie.
- Is het moeilijk daaraan te wennen?
Waar een wil is, is een weg!
- Weet u wat u zingt?
De H. Mis is steeds een persoonlijke ervaring voor mij, speciaal het Sanctus. Bij het zingen van het Sanctus aanbid ik met miljoenen Engelen de glorie van God, dat is voor mij bijzonder. De tekst van de H. Mis kende ik natuurlijk al. In deze context begrijp ik ook de andere teksten.
Vanaf mijn postulaat mocht ik een Pools brevier gebruiken als voorbereiding op het koorgebed en als meditatie van de teksten. Op deze manier heb ik al veel kunnen begrijpen.
Ik studeer dagelijks verder op liturgische teksten en dat zal nog wel mijn leven lang duren; dat is de kloosterlijke houding.
- Wat doet u?
God bereidt voor mij elke dag voor. Iedere dag wil ik in alles Zijn wil doen.
Dagelijks hebben we de H. Mis en zeven keer per dag koorgebed en natuurlijk ook het persoonlijk gebed en de geestelijke lezing.
Ik help verder de zusters in de keuken, in de refter, bij de was en ik heb de speciale opdracht met de honden de tuin in te gaan.
- Wat zou u willen zeggen tegen vrouwen die zich afvragen of intreden in de Priorij Thabor iets voor hen is?
God is liefde en God roept, maar God vraagt altijd of ú wilt. God zegt niet: “U moet” maar “Wilt u”? God vraagt op een delicate manier.
U moet vertrouwen en met het hart luisteren zoals Maria. Het is een moeilijke weg omdat men altijd met de eigen wil moet breken, maar de echte vrijheid is in God. Het bewijs van de liefde tot God is de liefde tot het kruis en het offer, óók de offers van iedere dag.
God heeft mij de roeping en de kracht gegeven en samen met Jezus geef ik getuigenis dat God in mij gelooft en in mij vertrouwen heeft. Vanuit die houding heb ik mijn plechtige professie gedaan dat wil zeggen voor het leven!
Zondag 24 april 2016
